Porównanie Mszału św. Piusa X z Mszałem Jana XXIII

Mszał św. Piusa X 
Mszał Jana XXIII 

1. Promulgowany przez kanonizowanego świętego, który potępił modernizm, i skomponowany przy współpracy z absolutnie ortodoksyjnymi księżmi, uczonymi i pobożnymi.

1. Promulgowany przez „papieża”, który przyznał, że był podejrzany o modernizm, ten sam „papież”, który wezwał Vaticanum II do „uświęcenia ekumenizmu” i otwarcia okien Kościoła na ,,odnowienie". Skomponowany pod kierunkiem Ferdinando Antonelliego, który podpisał dokument promulgujący nową mszę, i pod kierunkiem Annibale Bugininego, "Wielkiego Architekta" Nowej Mszy, notorycznego modernisty i podejrzanego o wolnomularstwo.


2. Oparty na zdrowych tradycyjnych katolickich zasadach, które papieże stosowali wielokrotnie w przeszłości. Mszał ten był używany przez Kościół od 1914 r. Do czasu powstania modernistycznego „ruchu liturgicznego” w latach 1950.

2. Mszał ten, oparty na zasadach modernistycznego „ruchu liturgicznego”, często potępianego w przeszłości przez papieży rzymskich, był dziełem przejściowym. Według ojca Bugniniego był to „kompromis”, dopóki liturgia nie stała się „nowym miastem, w którym człowiek naszego wieku może żyć i czuć się swobodnie”. Był używany tylko przez cztery lata.


3. „Nie wprowadzaj innowacji, pozostań wierny tradycji”. (Papież Benedykt XIV)

3. „jest to most, który otwiera drogę do obiecującej przyszłości”. (Annibale Bugnini)


Modlitwa u stopni Ołtarza. 4. Zawsze mówione

Modlitwa u stopni Ołtarza
4. Pominięte w (1) Oczyszczeniu po procesji, (2) Środzie popielcowej po posypaniu popiołem, (3) Wielkiej Sobocie, (4) Niedzieli Palmowej po procesji, (5) czterech Dni Krzyżowych po procesji i ( 6) niektórych innych Mszach zgodnych z nowymi rubrykami „papieskiego” Rzymu. 

Kolekta
5. W dni niższych rang, oprócz kolekt tego dnia, mówi się kolekty o Matce Bożej, Matce Bożej i Wszystkich Świętych, Przeciwko Prześladowcom Kościoła, Za Papieża lub Za Wiernych Zmarłych itp.

Kolekta
5. Wszystkie te kolekty zostały zniesione.


6. Obchody święta niższej rangi świętego lub niedzieli odbywają się zgodnie z rubrykami.

6. Komemoracja święta niższej rangi świętego lub niedzieli są albo zniesione, albo ściśle ograniczone, tak że w zwykłą niedzielę większość świąt świętych całkowicie zanika.


Lekcje w Suche Dni7. Zawsze czytane.

Lekcje w Suche Dni7. Większość lekcji jest opcjonalna.

Lekcja
8. Zawsze czytane przez celebransa podczas uroczystej Mszy świętej zgodnie z wyraźnym nakazem papieża św. Piusa V.

Lekcja
8. Celebrans podczas uroczystej mszy siada z boku i zamiast tego słucha, podobnie jak podczas nowej mszy.


Sekwencja
9. Dies Irae musiano zawsze śpiewać podczas Mszy Świętej Requiem.

Sekwencja
9. Dies Irae na codziennej Mszy Świętej Requiem jest opcjonalna.


Ewangelia
10. Zawsze czytane przez celebransa podczas uroczystej Mszy świętej zgodnie z wyraźnym nakazem papieża św. Piusa V.

Ewangelia
10. Zamiast tego celebrans podczas uroczystej Mszy słucha.


Wyznanie Wiary11. Mówiono na wielu uroczystościach zgodnie z rubrykami.

Wyznanie Wiary11. Zaprzestano podczas wielu świąt (Doktorów Kościoła, Św. Marii Magdaleny, Aniołów itp.)


Kanon Mszy12. Bez zmian od czasu papieża Grzegorza Wielkiego.

Kanon Mszy
12. Dodano imię św. Józefa; w ten sposób Kanon nie jest już ,,niezmienną regułą" kultu.


Komunia Ludu13. Confiteor, Misereatur i Indulgentiam są zawsze wypowiadane przed Komunią Świętą.

Komunia Ludu13. Zniesiono.


Benedicamus Domino14. Mówiono zamiast Ite Missa Est w niedziele i dni powszednie Adwentu i Wielkiego Postu, Wigilie, msze wotywne itp.

Benedicamus Domino14. Zniesione, chyba że po Mszy odbywa się procesja.


Ostatnia Ewangelia15. Zarówno początek Ewangelii św. Jana, jak i właściwa Ostatnia Ewangelia przypadająca w uroczystość kończy każdą Mszę św.

Ostatnia Ewangelia15. Właściwa Ostatnia Ewangelia została zniesiona z jednym wyjątkiem. Ostatniej Ewangelii nie recytuje się podczas: (1) trzeciej Mszy Bożego Narodzenia, (2) Niedzielę Palmową, (3) Wielki Czwartek, (4) Wielką Sobotę, (5) każdą Mszę, po której następuje procesja, (6) Mszy Requiem, po których następuje Rozgrzeszenie i (7) niektórych innych Mszy zgodnych z nowymi rubrykami ,,papieskiego" Rzymu. 

Nieomylność Papieża i kanonizacja świętych.

Kanonizacja św. Marii Goretti, czerwiec 1950 r. (Papież Pius XII).

Nieomylność Papieża i kanonizacja świętych.

don Francesco Ricossa

Przy okazji „beatyfikacji” Jana XXIII Bractwo Kapłańskie św. Piusa X oświadczyło, że wyraźnie sprzeciwia się - i słusznie - tej „beatyfikacji”. Jednak, jak wszyscy wiedzą, Bractwo uznaje autorytet Jana Pawła II. A więc: jak prawdziwy papież mógł ogłosić fałszywą beatyfikację?

Bractwo odpowiedziało, że Papież jest nieomylny tylko w kanonizacjach świętych, a nie w prostych beatyfikacjach (zapominając, że kwestionowanie beatyfikacji jest co najmniej lekkomyślne - a zatem poważnie grzeszne).

Ale jest teraz blisko już nie beatyfikacji, ale kanonizacji osoby, której w pojęciu Bractwo św. Piusa X. (także w tym przypadku, z uzasadnionego powodu) jest niemożliwe uznanie jako Świętego: „Błogosławiony” Josémaria Escriva de Balaguer (patrz n. 43 Sodalitium, str. 36.)

W obliczu tego nowego faktu Bractwo aktualizuje swoje stanowisko...

Bractwo św. Piusa X kwestionuje nieomylność kanonizacji świętych

DICI jest oficjalną agencją prasową Bractwa Św Piusa X. Po tym, jak jego twórca i założyciel - Abbé Paul Aulagnier, został zwolniony, DICI stało się jeszcze bardziej oficjalne, w tym sensie iż jego adres to dom generalny rezydencjującego w Menzingen bp. Fellay. Teraz w n. 50 z 22 marca 2002 r. Czytamy następujące zdania, które odnoszą się do dużej liczby beatyfikacji i kanonizacji dokonanych przez Jana Pawła II:

„Jak zauważa wielu komentatorów, można się obawiać, że inflacja ta nie jest korzystna dla błogosławionych, w tym sensie, że dewaluuje zarówno beatyfikację, jak i kanonizację. Pewnego dnia można zapytać, czy w tym drugim przypadku popełniono nieomylność papieską. Problem prawdopodobnie stanie się aktualny w związku z kanonizacją błogosławionego Escrivy de Balaguer, zaplanowaną na czerwiec ”

Jak widzi czytelnik, DICI kwestionuje papieską nieomylność w kanonizacjach świętych. Pretekstem do wyrażenia tej wątpliwości jest duża liczba kanonizacji dokonanych przez Jana Pawła II. Prawdziwym powodem jest fakt, że Escriva zostanie kanonizowany, którego Bractwo nie uważa za Świętego: w tym przypadku „Papież” byłby w błędzie, a zatem nie byłby nieomylny w kanonizowaniu Świętych.

Ale zadajemy sobie pytanie: czy można zakwestionować nieomylność Papieża w kanonizacjach?

Doktryna Kościoła na temat kanonizacji świętych

W tytule „Nieomylność” encyklopedia katolicka pisze:

„W obiekcie wtórnym [nieomylności] zgrupowane są to, co za pomocą ogólnego terminu nazywane jest„ prawdami związanymi ”[z Objawieniem]. (...) Najbardziej rozważanymi klasami tych powiązanych prawd są teologiczne wnioski, fakty dogmatyczne, kanonizacje, prawodawstwo kościelne. Związek kanonizacji z Objawieniem wynika z faktu, że jest to jedynie konkretne zastosowanie dwóch artykułów wiary, jedno o kulcie świętych, i drugiego o świętych obcowanie, a także wpływających na ten sam chrześcijański zwyczaj religijny, być kanonizowanym, proponowanym również jako przykład doskonałego życia ”

Pod „Kanonizacją” czytamy:

„Jednak powszechną doktryną teologów jest to, że papież w kanonizacji jest naprawdę nieomylny, ponieważ jest to bardzo ważny akt odnoszący się do życia moralnego Kościoła powszechnego, ponieważ święty jest nie tylko proponowany do czci, ponieważ cieszy się niebiańską chwałą, ale także dlatego, że jest wzorem cnót i prawdziwej świętości Kościoła. Byłoby nie do zaakceptowania, gdyby Papież w takiej deklaracji, która sugerowałaby, że cały Kościół nie był nieomylny. Doktryna ta wynika z nielicznych aktów kanonizacyjnych, nawet ze średniowiecza, z dzieł kanonistów, od średniowiecza, teologów od czasów św. Tomasza z Akwinu.. Benedykt XIV uczy, że nauczanie czegoś przeciwnego jest z pewnością heretyckie i lekkomyślne ”.Możemy dodać odnośnik z doktryny przez cytat; to, co zostało powiedziane, wydaje się jednak wystarczające, aby stwierdzić, że katolik nie może kwestionować - tak jak Bractwo - nieomylności Papieża w kanonizacjach świętych.

Pragnienie i obawa 

Mam nadzieję - szczerze - że przełożony generalny Bractwa Świętego Piusa X oficjalnie zaprzeczy swojej agencji prasowej; nie wymaga to zbyt wiele, ponieważ Abbé Aulagnier, który był twórcą DICI i który w Bractwie pełnił znacznie ważniejszą rolę niż jego zastępcy, został zwolniony.

Istnieje obawa, że zamiast tego pójdą tą drogą, która jest drogą ciągłego oddalania się od doktryny Kościoła. Kwestionowanie nieomylności kanonizacji jest nowością w bractwie. Jest to jednak nowość zgodna z całą serią wcześniejszych błędów: zaprzeczeniem lub zniekształceniem nieomylności powszechnego zwyczajnego magisterium, nieomylności praw kościelnych, nieomylności praw liturgicznych ... Wszystko po to, aby odrzucić Sobór Watykański II, nowy kodeks prawa kanonicznego i reformę liturgiczną, jednocześnie uznając autorytet Pawła VI i Jana Pawła II. W ten sposób Bractwo wydaje się lepiej niż inni bronić autorytetu papieża, zgodnie z jego początkami (abp. Lefebvre podczas soboru walczył z kolegialnością i atakami wielu biskupów na Kurię Rzymską i prymat Piotrowy); w rzeczywistości ze względu na swoje sprzeczne stanowisko są zmuszeni do opracowania nowej doktryny, która coraz bardziej podważa prawo, autorytet i prerogatywy Najwyższego Pasterza w Kościele katolickim.

Tłumaczono z: http://www.sodalitium.biz/sodalitium_pdf/54.pdf

Tłumaczył: Kacper Dobrzyński, Korekta: Michał Mikłaszewski

X. Rafał Trytek ICR: O rodzajach żalu i komunii duchowej.

Żal doskonały

     Żal doskonały, czyli z miłości, jest wtedy, gdy żałujemy z miłości ku Bogu, najlepszemu Ojcu, którego obraziliśmy. Dobrze jest żałować za grzechy z miłości ku Bogu nie tylko przed spowiedzią, ale jak najczęściej, zwłaszcza przy wieczornym rachunku sumienia i po popełnieniu grzechu ciężkiego. Jeśli nawet jesteśmy pewni, że z powodu żalu doskonałego otrzymaliśmy odpuszczenie grzechów, musimy jednak przy następnej spowiedzi wyznać grzechy.

Żal niedoskonały

     Żal niedoskonały (z bojaźni) jest wtedy, gdy żałujemy tylko dlatego, że przez grzech zasłużyliśmy na karę.

Komunia duchowa

     Komunia duchowa jest wtedy, gdy gorąco pragniemy przyjąć Pana Jezusa do serca, ale nie możemy uczynić tego fizycznie. Takie pragnienie daje taki skutek, jakbyśmy rzeczywiście komunikowali.

x. Rafał Trytek ICR

ZA: http://sedevacante.pl/teksty.php?li=88

x. Rafał Trytek — kazanie na II Niedzielę Wielkiego Postu AD 2020 (Wrocław)

8 marca AD 2020 x. Rafał Trytek wygłosił kazanie w trakcie Mszy Świętej sprawowanej w Oratorium Świętego Jana Apostoła i Ewangelisty we Wrocławiu. W II Niedzielę Wielkiego Postu Kościół przypomina, jak jest cel walki duchowej Jego wiernych: Świętość, która skłania do drżenia, gdyż nikt nie może z Nią obcować bez szacunku i bojaźni Bożej. Oczywiście nie chodzi o to, aby bać się naszego Stwórcy jak okrutnego bożka. Jezus Chrystus jest przyjacielem wiernych, lecz przede wszystkim jest Bogiem, Zbawcą i Królem oczekującym powagi w wypełnianiu wskazanych nam zadań – karą dla nieposłusznych będzie wieczne potępienie.
Syn Boży może nam wiele wybaczyć, lecz świadomi, że grzech obraża Boga, a karą za grzech ciężki jest śmierć, musimy religię katolicką traktować śmiertelnie poważnie. Z naszą religią wiążą się zasady, których nie da się pogodzić z poddaństwem modernistycznej hierarchii. Aby pozostać katolikami i stać po stronie Chrystusa – wraz z Najświętszą Maryją Panną nienawidzącą każdej herezji – musimy zerwać ze wszystkimi, którzy sieją zamęt niczym wilki w owczych skórach. Więcej na www.legitymizm.org (Portal Legitymistyczny Organizacji Monarchistów Polskich).

Dział Pierwszy: Kościół Sam w Sobie.

ROZDZIAŁ I.

POSŁANNICTWO KOŚCIOŁA.

 Art. 1. - Boskie pochodzenie Kościoła.

 ,,Jednorodzony Syn Boży ustanowił na ziemi społeczność, nazwaną Kościołem."

 Art. 2. - Posłannictwo Kościoła.

  $ 1. ,,Kościół, to dzieło nieśmiertelne Boga miłosierdzia, ma za pierwsze i istotne zadanie zbawiać dusze i ułatwiać im zdobycie szczęścia niebiańskiego."

  $ 2. ,,Pan nasz Jezus Chrystus włożył nań obowiązek kontynuowania poprzez wieki tego samego wzniosłego i boskiego posłannictwa, które Mu Ojciec był powierzył."

  $ 3. ,,Tylko więc od Kościoła można otrzymać prawo Chrystusowe. Kościół, tak jak Chrystus, jest dla człowieka Drogą. Chrystus jest nią sam przez się i przez swoją istotę; Kościół - dzięki posłannictwu mu powierzonemu i dzięki udzieleniu mu potęgi boskiej."

 Art. 3. - Potrójna władza Kościoła, wypływająca z jego misji.

 ,,Kościół posiada jednocześnie z prawem nauczania władzę rządzenia społecznością chrześcijańską i jej uświęcania."

 Art. 4. - A) Władza nauczania. - Nauczycielstwo prawdy.

 ,,Jezus Chrystus raczył powierzyć społeczności, założonej przez Siebie, wszystkie Prawdy, których sam nauczał, oraz misję strzeżenia ich, obrony i wyjaśniania autorytatywnie."

 ,,Ustanowił ją jako jedynego tłumacza, sędziego i wielkiego roztropnego, nieomylnego mistrza Prawdy, którego przykazań mają słuchać zarówno wszystkie państwa, jak jednostki."

 Art. 5. - B) Władza rządzenia.

 ,,Kościołowi dał Bóg władzę sądzenia i rozstrzygania wszystkich praw, dotyczących religji; - kierowania, według własnego uznania, sprawami chrześcijaństwa, swobodnie i niezależnie.

 Art. 6. - C) Władza uświęcania.

 ,,Jezus Chrystus nakazał Kościołowi szukać w prawdziwe nauki wszystkiego, co jest niezbędne do uświęcenia i zbawienia ludzi. Lecz planu tego, tak wielkiego i wspaniałego, sama wiara nie może w żaden sposób wykonać."

 ,,Trzeba tu dołączyć, z jednej strony, cześć składaną Bogu w duchu sprawiedliwości i pobożności, cześć, zawierającą przedewszystkiem Ofiarą Bożą i udział w Sakramentach; z drugiej strony - świętość praw moralnych i nauki."

 ,, Jedynie Kościół ofiaruje rodzajowi ludzkiemu religję w całej pełni i doskonałości, religję, która z woli Bożej wcielił się niejako w nim samym; jedynie też Kościół dostarcza ludziom wszystkich środków zbawienia, które w planie zwykłym Opatrzności są im niezbędne."

 Art. 7. - Samo istnienie Kościoła jest świadectwem jego Boskiego posłannictwa

 ,,Kościół sam przez się, wskutek swego wspaniałego rozszerzenia się, znamienitej świętości, niewyczerpanej płodności we wszelkiego rodzaju dobra, jedności katolickiej i niewzruszonej trwałości jest wielkim i stałym budzicielem wiary i niezbite daje świadectwo posiadania boskiego posłannictwa."

ROZDZIAŁ II.

ISTOTA  I  CECHY OGÓLNE KOŚCIOŁA.

 Art. 8. - Kościół jest prawdziwą społecznością. 

 ,,Kościół jest Społecznością zewnętrzną i widzialną, obdarzoną przez Boskiego Założyciela, Pana naszego Jezusa Chrystusa wszystkiemi cechami, które posiadać winna prawdziwa Społeczność."

 Art. 9. - Kościół jest Społecznością prawnie doskonałą.

 $ 1. ,,Kościół z istoty jest Społecznością prawnie doskonałą, ponieważ z woli wyraźniej i łaski Założyciela ma w sobie samym i dzięki własnej konstytucji wszystko, co jest konieczne do istnienia i działalności."

  $ 2. K o n s e k w e n c j a : Kościół posiada władzę potrójną: prawodawczą, sądową i karną.
,,Jezus Chrystus dał apostołom władzę niezależną nad rzeczami świętemi; przydał im moc wydawania rzeczywistych praw i podwójną władzę, która z niej w sposób naturalny wypływa, władzę sądzenia i karania."

 Art. 10. - Kościół jest Społecznością nadprzyrodzoną i duchową.

 ,,Kościół, choć złożony z ludzi, jak każda społeczność świecka, jest Społecznością nadprzyrodzoną i duchową na skutek celu mu wyznaczonego i środków, któremi do tego celu zmierza."

 Art. 11. - Kościół jest Społecznością konieczną.

 ,,Kościół jest Społecznością konieczną, poza którą nikt nie może być zbawiony.
 Ci, którzy tkwią w nieprzezwyciężonej nieznajomości religji, jeśli starannie przestrzegają prawa naturalnego i przykazań, wyrytych przez Boga w sercu każdego, jeśli skłonni są do posłuszeństwa Panu i prowadzą życie uczciwe  i prawe, mogą z pomocą światła i łaski Bożej zdobyć żywot wiekuisty."

 Art. 12. - Kościół jest Społecznością wyższą.

 ,,Kościół jest Społecznością wyższą od wszelkiej społeczności ludzkiej."

 Art. 13 - Kościół jest Społecznością powszechną i wieczną.

 ,,Kościół Chrystusowy jest jedyny i wieczny. Ktokolwiek się oddziela od niego, oddala się od woli i rozkazu Pana naszego Jezusa Chrystusa; porzuca drogę zbawienia."

 ,,Istota jego jest taka, że obejmuje on całą ludzkość i nie jest zamknięty żadnemi granicami, ani w czasie, ani w przestrzeni."

 Art. 14. - Kościół jest społecznością jedyną.

 ,,Jezus Chrystus, który ustanowił jeden tylko Kościół, ustanowił go również, aby był jedyny: to znaczy taki, ażeby wszyscy, którzy są jego członkami, byli złączeni węzłami społeczeństwa bardzo zwartego, ażeby w ten sposób tworzyli wszyscy razem jeden tylko lud, jedno królestwo, jedno tylko ciało.

 Art. 15. - Kościół jest ciałem mistycznem Chrystusa.

 ,,Syn Boży postanowił, ażeby Kościół byl jego własnem Ciałem mistycznem, z którem On się złączy, aby być jego głową - Ciałem mistycznem jedynem, w którem i przez które przyjmuje On ludzi do uczestnictwa w świętości i zbawieniu wiecznem.

 Art. 16. - Kościół jest Społecznością nierówną.

 ,,Kościół z istoty swej jest Społecznością nierówną, to znaczy społecznością, obejmującą dwie kategorje osób: pasterzy i owieczki, tych, którzy zajmują miejsca w różnych stopniach hierarchji, i gromadę wiernych."

ROZDZIAŁ III.

USTRÓJ  HIERARCHICZNY  KOŚCIOŁA.

 Art. 17. - Bóg dał Kościołowi przywódców.

 ,,Tej wielkiej gromadzie ludzi sam Bóg dał przywódców, obdarzywszy ich władzą rozkazywania. Wśród tych przywódców znajduje się jeden, którego Bóg postawił nad wszystkimi innymi, którego ustanowił mistrzem najwyższym i nieomylnym Prawdy i któremu powierzył klucze królestwa niebieskiego."

 Art. 18. - Pierwszeństwo (Prymat) Papieża.

 ,,Biskup rzymski, Następca Suwerenny św. Piotra, posiada nietylko pierwszeństwo honorowe, ale i władzę najwyższą i pełną jurysdykcji nad Kościołem Powszechnym, zarówno w sprawach, dotyczących wiary i obyczajów, jak i w tych, które na całej kuli ziemskiej dotyczą karności i rządów Kościołem."

 Art. 19. - Nieomylność Papieża.

 ,,Papież jest nieomylny, kiedy przemawia ,,ex cathedra", to znaczy, kiedy wykonywając obowiązek pasterza i nauczyciela wszystkich chrześcijan i na mocy swego najwyższego apostolskiego autorytetu określa, że pewna nauka, dotycząca wiary lub obyczajów, winna być wyznawana przez Kościół Powszechny."

 Art. 20. - Niezależność Papieża. Jego władza doczesna, sposób obrony tej niezależności.

 $ 1. Pochodzenie i natura boska Najwyższego Pontyfikatu z jednej strony, a z drugiej, nieprzedstawione prawo całości wiernych, znajdujących się w całym świecie, wymagają, aby ta święta suwerenność nie wydawała się zależną od żadnej potęgi ziemskiej - (nawet gdyby ta potęga przyrzekała bezpieczeństwo i gwarancje swobody Biskupa rzymskiego). Stolica Apostolska winna korzystać z faktycznej i widocznej w oczach wszystkich bezwzględnej niezależności swoich praw i suwerenności."

 $. 2. ,,W zamiarach Opatrzności ta suwerenność Papieży jest środkiem, który ma zapewnić prawidłowe wykonanie ich władzy apostolskiej i skutecznie zabezpieczać jej wolność i niezależność." 

PARAGRAF II. - BISKUPI.

Art. 21. - Pochodzenie oraz istota władzy Biskupów.

 $ 1. ,,Biskupi są następcami Apostołów i z ustanowienia Bożego stoją na czele poszczególnych Kościołów, nad któremi sprawują władzę ,,zwykłą" (ordinaria) pod powagą Biskupa Rzymskiego."

 $ 2. ,,Chociaż władza Biskupów nie jest ani pełna, ani powszechna, ani suwerenna, nie należy jednak uważać ich za zwykłych namiestników Biskupów Rzymskich, ponieważ posiadają oni również władzę własną (propria)."

 Art. 22. - Prawa i obowiązki Biskupów.

 ,,Posiadają oni prawo i obowiązek rządzenia diecezjami, zarówno w sprawach duchowych, jak świeckich, z potrójną władzą prawodawczą, sądową i karną, którą sprawują zgodnie z przepisami kanonicznemi."

 Art. 23. - Akcja katolicka winna podlegać władzy Biskupów.

 ,,Nie może być akcji katolickiej, w prawdziwem znaczeniu tego słowa, nie podlegającej bezpośrednio Biskupom."

PARAGRAF III. PARAFJA  I  PROBOSZCZ.

 Art. 24. - Organizacja administracyjna parafji.

 ,,Terytorjum każdej diecezji podzielone jest na poszczególne części - (parafje). Każda powinna mieć wyznaczony sobie osobny kościół i określoną ludność. Na jej czele stać winien osobny pasterz, właściwy kierownik dla koniecznej pieczy o dusze."

 Art. 25. - Parafja powinna być prawdziwą rodziną.

 ,,Trzeba, żeby parafja była odnowiona w ten sposób, by gromada wiernych posiadała jedno tylko serce i jedną duszę, żeby parafja była zaszczytem pasterza, żeby wśród swego ludu był on rzeczywiście ojcem wśród dzieci, i żeby jego władza przezorna rozciągała pieczę nad wszystkiem."

 Art. 26. - Rola i obowiązki Proboszczów.

 ,,Chrystus powołuje Proboszczów, by oni, wierni stróże, czuwali nad tem, ażeby lud chrześcijański nie był wystawiony na niebezpieczeństwo od napaści wrogów. - Są oni ustanowieni jako ojcowie dusz. - Są pasterzami, którzy, jeśli nie chcą, by ich zaliczono do najemników, winni znać swoje owieczki, żywić je słowem Bożem, opatrywać sakramentami. Rozpłomienieni miłością i gorliwością o dusze, poszukując korzyści nie własnych, ale Jezusa Chrystusa, powinni być gotowi do znoszenia wszystkich trudów i nawet oddania życia za owieczki".

 PARAGRAF IV. - ZAKONY  I  ZGROMADZENIA  ZAKONNE.

 Art. 27. - Pochodzenie i racja istnienia Zakonów.

 ,,Pochodzenie i racja istnienia Zakonów wypływa z wzniosłych rad ewangelicznych, z któremi nasz Boski Odkupiciel zwrócił się po wszystkie czasy do tych, którzy chcą zdobyć doskonałość chrześcijańską, do dusz silnych i szlachetnych, które przez modlitwę i kontemplację, świętobliwość i surowość życia, stosowanie pewnych reguł, czynią wysiłki, aby wznieść się najwyższe szczyty życia duchowego.

 Zakony powstałe pod działaniem Kościoła, którego powaga uświęca ich rządy i reguły, tworzą część wybraną owczarni Jezusa Chrystusa."

 Art. 28. - Prawo istnienia Zakonów jest niezależne od władzy świeckiej.

 ,,Jeśli rozpatrywać te stowarzyszenia (Zgromadzenia, Zakony) poprostu rozumem, to widać jasno, że założone są w celu godziwym i w konsekwencji oparte są na prawie przyrodzonem. ich strona religijna zależy tylko od Kościoła. Władze świeckie nie mogą więc legalnie pretendować do żadnego prawa nad niemi, ani też przywłaszczać sobie nad niemi zarządu. Obowiązkiem władz świeckich jest raczej szanować je, osłaniać i, jeżeli zajdzie potrzeba, bronić ich."

 Art. 29. - Dobrodziejstwa społeczne i rozmaite formy Apostolstwa Zakonów.

 ,,Pomiędzy Zgromadzeniami jedne oddają się nauczaniu i wszczepiają w młodzież wraz z nauką zasady religijne, moralne i obowiązki, na których istotnie opiera się spokój publiczny i pomyślność państw.

 Inne, poświęcone różnym dziełom miłosierdzia, niosą skuteczną pomoc na uśmierzenie nędzy fizycznej i moralnej w niezliczonych schroniskach, gdzie pielęgnują chorych, ułomnych, starców, sieroty, obłąkanych i nieuleczalnych."

 *,,Społeczeństwo świeckie zawsze w nich szukało i znajdowało najlepszych pomocników w osiąganiu najszlachetniejszych celów."


Ks Guerry: Kodeks Akcji Katolickiej; str. 13-26