Ks. Stanisław Ulanecki: Chór Serafów

DZIEŃ X.

Chór Serafów.

Widziałem Pana siedzącego na stolicy

wysokiej, wyniosłej, a Serafini stali przed
Nim.     Izaj. VI. 1.

1. Serafy najbliżej Boga postawieni, najpierwszy, najwyższy chór nieba stanowią. Posiadają doskonałości innych anielskich chó­rów, ale nadewszystko pałają najwyższą mi­łością: miłość przewyższa ich wiedzę i wszelkie inne doskonałości. Miłość wyniosła ich nad Wszystkie inne chóry, bo choć i inne chóry miłują Boga, ale ci wszystkie w niej przewyż­szają. Upojeni miłością, są w nieustannem Uniesieniu, zachwycie. To też pismo św. na­zywa ich Serafami, a wyraz hebrajski seraphim oznacza płomienny, gorejący, ognisty, pełen blasku, jasności, światła. Nadto ten wyraz w piśmie św. użyty, oznacza mnogość, dla oznaczenia, nietylko mnogości Aniołów tego chóru, ale zarazem dla wskazania, że miłość ogarnia wszystko, zespala wszystko, jeden stanowi węzeł połączenia, zgody.

O Panie i Boże! pięknie Twą Istotę określił Jan św. gdy rzekł: „Bóg jest miłością“. Słusznie też i te chóry, które nad inne w tej cnocie górują, tą cnotą miłości do Ciebie naj­bardziej są zbliżeni. O błogosławione Serafiny! w stawiajcie się za mną, uproście dla mego serca zimnego ogień prawdziwej miłości Bożej, którym wy gorejecie, uproście mi i miłość bliźniego, aby jako między wami miłość sta­ nowi wdzięczne jedności ogniwo, tak i między nami jeden duch, jedno było serce.

2. Święty Dyonizy opisując miłość Serafów, te jej naznacza znamiona: 1. Miłość ich jest zawsze czynną, to jest, nieustannie zajętą jedynym , ulubionym przedmiotem, miłością Boga i rzeczy Boskich; nie ustają nigdy, ale bez odpoczynku wykonywają akty tej miłości. 2. Miłość ich jest ognistą, nigdy nie ostyga, nie słabnie, nie zmniejsza się. Dodawajcie ogniowi materyału palnego, a nie zagaśnie, owszem, coraz bardziej się rozżarza, wszyst­ko ogarnia: taką jest i miłość Serafów pło­mienna, wszystko ogarniająca; płomienniejsza nawet niż ogień, gdyż ognia płomienie opa­dają, ich zaś miłość ani na chwilę nie zmniej­sza się nigdy. 3. Przenikająca, wszystkie przeszkody trawiąca, wzbijająca się najwyżej do Bóstwa i najściślej ich z Bogiem łącząca, Bóg jest bowiem sam miłością, kto zatem we­dle św. Pawła mieszka czyli płonie miłością, ten w Bogu mieszka, a Bóg w nim. 4. Oczy­szczająca, ogień traw i plewę, słomę, zatwardza glinę; ale złoto oczyszcza, dodaje mu naj­piękniejszego połysku; tak miłość ognista, jednocząca ich najściślej z Bogiem, nad naj­czystsze złoto czyściejszymi je czyni. Tak jest, wszystkie te przymioty widział Izajasz prorok w Serafach rozpłomienionych, stojących przed Panem przy Jego stolicy i śpiewających Święty, Święty, Święty. Na głos ich wzruszały się niebiosa. Jeden z Serafów, kiedy się dotknął kamykiem ognistym ust proroka Izajasza, ten najzupełniej został oczyszczonym.

O Panie i Boże! rozważając miłość Sera­fów, płomienną, oczyszczającą, pojmuję, dla- czegoś rzekł Magdalenie: „Odpuszczono jej wiele, bo umiłowała wiele". Jej serce zapłonęło Serafów miłością, słusznie zatem ten święty ogień strawił w niej wszystko złe, oczyścił ją zupełnie. O Panie, kiedyś mi dał serce, daj mi też i miłość Serafów w tem sercu! serce moje, kiedyś stworzone dla Boga, miłujże Go całą twą potęgą. Uproście mi Serafy niebios naprzód łaskę doskonałego oczy­szczenia serca, a następnie i płonącą miłość stwórcy mojego.

3. Miłość Boga seraficzna, zawsze czynna, Czysta, wiedzie do poświęcenia, do heroizmu. Poświęcenie Jezusa Chrystusa dla ludzi jest najwyższe, prawdziwie Boskie, bo też i Jego miłość była najwyższa, prawdziwie Boska. Nikt większej nie może okazać miłości, jak i gdy swą duszę za umiłowanych wydaje. Jezus nietylko raz na Kalwaryi wydał się na śmierć, ofiarował i poświęcił się za nas z miłości, ale całe życie Jego od chwili poczęcia było nie­ustanną ofiarą. Umarł, ale i po śmierci chciał zostawić nieustanny dowód swej Boskiej mi­łości: utaił się w Sakramencie i codziennie; w najśw. mszy ofierze przedstawia krew swoją, swe Serce Ojcu Przedwiecznemu; daje się lu­dziom, aby ich serca gorzały miłością. Kościół Boży pojmuje to poświęcenie, chce do serc wiernych wprowadzić ową miłość seraficzną, na zewnątrz w poświęceniu się okazującą, i dlatego, przy każdej mszy św. ofierze, po dwakroć, przy rozpoczęciu najważniejszych jej części, przed ewangielią i w prefacyi na wstępie do kanonu i podniesienia, wzywa serafów, albo raczej przypomina wiernym ich płomienną miłość, aby również, jak serafy, płonęli Boskim ogniem na słowa ewangelii i przy podniesieniu. Przez taką dopiero seraficzną miłość i męczeństwo i wszelkie poświę­cenie nabywa swej ceny; tu się odnoszą słowa św. Pawła: miłość znosi wszystko, wytrwa wszystko, miłość nigdy nie zginie.

Taka miłość bez zewnętrznego nawet męczeństwa zyskuje koronę, nazwę męczenników. Tu się tłómaczą owe na niektórych świętych ciałach wyrażone blizny, stygmata ran Chry­stusowych, o których św. Paweł powiada: „ Ja piętna Pana Jezusowe na ciele mem noszę."

 O Boże! otoczon Serafów chórem, przez ich miłość i przyczynę daj mi płomienną mi­łość do serca, abym obraz ran i męki Twojej miał zawsze wyrażony w mej duszy.

PRZYKŁAD.

Biedna ziemia nasza, ten podnóżek Boży, padół płaczu, i ona niekiedy posiada prawdziwych Serafów. Są Święci, którym Kościół przyznał szczytny tytuł seraficznych. Do ta­ kich należą: św. Bonawentura, św. Katarzy­na Seneńska, św. Teressa, ale najgłówniej św. Franciszek z Assyżu, tej wysokiej god­ności miano pozyskał, a z nim oraz i cały zakon przezeń utworzony. Seraf kamykiem tylko dotknął się ust Izajasza Proroka, lecz na ciele św. Franciszka blizny Zbawiciela naszego wycisnął. Kościół tej pamiątki pod dniem 17-go września obchodzi święto, zwane blizn św. Franciszka, i w lekcyi na ten dzień czytamy co następuje:
Wierny sługa Chrystusów Franciszek, na dwa lata niż ducha niebu oddał, gdy na wy­niosłej górze Alyerno w osobności, na cześć św. Michała Archanioła post rozpoczął, w nie­biańskiej kontemplacyi zachwycony i żywym Płomieniem niebiańskich pożądań rozpalony, pewnego poranka, około uroczystości Podwyż­szenia św. Krzyża, ujrzał niby postać Serafa, o sześciu płomieniach, świetnych skrzydłach, z wyżyn nieba zstępującego. Kiedy w szybkim biegu w powietrzu do sługi Bożego się zbliżył, dały się widzieć nie tylko skrzydła, ale zarazem i wizerunek ukrzyżowanego; uj­rzał bowiem nogi i ręce rozciągniojie i do krzyża przybite, a sześć skrzydeł w taki spo­sób ułożone, iż dwa ponad głową wyciągnione były, dwa średnie rozłożone do unoszenia się w powietrzu, dwa wreszcie ostatnie okry­wały całe ciało. Na ten widok, wpadł w zdumienie, uczuł naraz w duszy i pociechę i bo­leść: pociechę, z powodu tak cudownego, ła­skawie sobie przedstawionego widzenia; bo­leść, co jak miecz przeszyła jego serce, gdy zobaczył okrutne do krzyża przybicie. Zro­zumiał, pouczony przez Serafa w duszy, zna­czenie widzenia: iż jakkolwiek nędza cierpienia ciała, seraficznej nieśmiertelności ducha nie odpowiada, dlatego jednak ma to widzenie, ażeby, jako miłośnik Chrystusa poznał, iż te­goż Jezusa Chrystusa w sobie i na sobie naj­lepiej wyrazić może, nie przez męczeństwo ciała, ale raczej przez seraficzne upały mi­łości do Ukrzyżowanego. Znikło widzenie, ustała rozmowa, ale tak mocno rozgorzała seraficznym płomieniem wewnątrz jego dusza; tak ciało jak gdyby najgwałtowniejszym ogniem wypiętnowane na sobie zewnątrz wy­obrażenie ukrzyżowanego uczuło, iż zaraz na rękach i nogach ukazały się znaki przebicia gwoździami, jak gdyby wewnątrz utkwionych i na zewnątrz, na wywrót wychodzących; na boku zaś prawym ukazała się rana, jak gdyby od przebicia włócznią... Zszedł z góry Fran­ciszek św., unosząc obraz ukrzyżowanego Chrystusa, już nie na tablicach drewnianych lub kamiennych wyryty, ale palcem Boga na pergaminie własnego ciała wypisany.

Ks. Stanisław Ulanecki ,,Miesiąc Aniołów czci nieba i ziemi Królowej Najświętszej, Niepokalanej Dziewicy Maryi i Wszystkich Chórów Niebiańskich." str.57-63

Kazanie na XV Niedzielę po Zielonych Świątkach, x. Rafał Trytek ICR (Wrocław, 18 IX).

 Podczas Mszy Świętej sprawowanej 18 września 2022 roku w nowym wrocławskim Oratorium świętego Józefa Opiekuna Kościoła x. Rafał Trytek, odwołując się do cudu wskrzeszenia przez naszego Pana Jezusa Chrystusa jedynego syna wdowy, przypomniał, że Miłosierdzie Syna Bożego powoduje, iż Jego cuda dzieją się w okolicznościach najlepszych z możliwych i dają łaski tym, którzy najbardziej ich potrzebują. Zbawiciel miłuje nas i o wszystkich się troszczy.

W tym kontekście należy rozumieć i doceniać jeszcze większy cud, którego nasz Pan dokonuje przez ręce kapłanów – dzięki spowiedzi i żalowi doskonałemu ratuje grzeszników od śmierci drugiej, czyli wiecznego potępienia.

Zapraszamy do zapoznania się z nagraniem:

ZA: http://www.legitymizm.org/multimedia-trytek-18-wrzesnia-2022

Adres siedziby Kaplicy

ul. Powstańców Śląskich 114, Wrocław

Wejście na 1 piętro schodami na zewnątrz

Św. Tomasz z Akwinu: kwestia księcia tego świata, który zostanie wyrzucony na zewnątrz

VII.

1668. Skutkiem zaś tego sądu jest wyrzucenie (exclusio) diabła, mówi bowiem: Teraz książę tego świata zostanie wyrzucony na zewnątrz, poprzez moc męki Chrystusa. Stąd męka Jego oznacza otoczenie Go blaskiem, jakby wyjaśnione zostały przez to wcześniejsze słowa: I jeszcze blaskiem otoczę, J 12, 28, albowiem książę tego świata zostanie wyrzucony na zewnątrz, jakby przez swoją mękę odniósł zwycięstwo nad diabłem; 1 J 3, 8: Syn Boży objawił się po to, aby zniszczyć dzieła diabła.

1669. Odnośnie tego jednak powstają wątpliwości w trzech sprawach.

Po pierwsze, nazywa diabła księciem tego świata. Przez to manichejczycy nazywają go stwórcą i panem wszystkich rzeczy widzialnych.

W związku z tym należy stwierdzić, że diabła nazywa się księciem tego świata, nie tyle z uwagi na naturalne panowanie, lecz uzurpację, w tym znaczeniu, że ludzie światowi, wzgardziwszy prawdziwym Panem, poddają mu siebie, 2 Kor 4, 4: Bóg tego świata zaślepił umysły niewiernych. Jest więc księciem tego świata, bo króluje w ludziach światowych, którzy wedle słów Augustyna, są rozproszeni po całym okręgu ziemi. Albowiem nazwę „ziemski” niekiedy przyjmuje się w znaczeniu negatywnym, w odniesieniu do ludzi zakochanych w świecie, J 1, 10: Świat Go nie poznał, niekiedy natomiast w znaczeniu pozytywnym, dla wskazania na ludzi dobrych, którzy tak żyją na tym świecie, że miejsce ich pobytu jest w niebie, 2 Kor 5, 19: W Chrystusie Bóg jednał z sobą świat.

1670. Druga wątpliwość powstaje w związku ze słowami: Zostanie wyrzucony na zewnątrz. Jeśliby bowiem został wyrzucony na zewnątrz, nie kusiłby tak, jak dotychczas. Skoro zaś nie przestał kusić, to nie został wyrzucony.

Odnośnie tego trzeba powiedzieć za Augustynem, że chociaż diabeł kusi ludzi, którzy pragną być ze świata, jednak nie kusi już w ten sposób, jak wcześniej. Wtedy bowiem kusił i królował od wewnątrz, potem zaś już tylko od zewnątrz. Albowiem jak długo ludzie są w grzechu, tak długo króluje i kusi od wewnątrz, Rz 6, 12: Niechże więc grzech nie króluje w waszym śmiertelnym ciele, poddając was swoim pożądliwościom. Wyrzucony więc został na zewnątrz, ponieważ grzech w człowieku nie jest powodowany od wewnątrz, lecz od zewnątrz.

1671. Po trzecie należy zapytać o to, co powiedział: Teraz książę tego świata zostanie wyrzucony na zewnątrz. Wydaje się bowiem wynikać z tych słów, że przed męką Chrystusa [diabeł] nie był wyrzucony na zewnątrz i w konsekwencji, skoro wyrzucony na zewnątrz zostaje wtedy, gdy ludzie wyzwoleni zostają z grzechów, to oznacza, że Abraham, Izaak i inni ze Starego Testamentu nie byli wyzwoleni z grzechu.

Odnośnie tego należy stwierdzić za Augustynem, że przed męką Chrystusa [diabeł] został wyrzucony z poszczególnych osób, lecz nie ze świata, tak jak później.

Albowiem to, co wtedy dokonało się w bardzo niewielkiej liczbie ludzi, teraz stało się pośród wielu, w ogromie ludu żydowskiego i pogańskiego nawróconego do Chrystusa. Należy też uznać, iż dokonało się to mocą Jego męki. Chrystusa zostały całkowicie zniesione, gdy usunięty został płonący miecz, gdy powiedziano człowiekowi, Łk 23, 43: Dziś ze Mną będziesz w raju.

Św. Tomasz z Akwinu, komentarz do Ewangelii św. Jana, str. 779-781

Pielgrzymka redakcji Myśli Katolickiej na Jasną Górę.

Dziś, 12 września AD 2022, w Święto Najświętszego Imienia Maryi, oraz rocznicę Victorii Wiedeńskiej 1683 r. redakcja Myśli Katolickiej - Organu Katolików Świeckich (oraz strony Tenete Traditiones) udała się z Pielgrzymką do cudownego obrazu Matki Boskiej Jasnogórskiej w Częstochowie, naszego najważniejszego, narodowego sanktuarium maryjnego, gdzie bije serce katolickiej Polski. 

Od dłuższego już czasu planowaliśmy udać się do Częstochowy, na Jasną Górę do Matki Najświętszej, aby powierzyć i oddać pod Jej opiekę nas samych, nasze Stowarzyszenie, pismo "Myśl Katolicka – Organ katolików świeckich" oraz naszą stronę internetową Tenete Traditiones.